“Düşünen Adam” karakterini yaşamak en zoru.
“Karizma yapıyor” yaftasıyla mesafelerce ötelenir; kendine has meziyetleri olmayan güruh tarafından yetenekleriniz hadım edilmedikçe ‘eksantrik’ addedilerek engellemelere maruz kalırsınız.
Ayrıksılar… Her durum için kendine özgü; yükte ağır, ifade edilişte sakarca bir kifayetsizlikle örselenmiş fikirleri olanlar.
Ne de olsa toprak (ülke); söylemlerin algıda çarpıtıldığı, tahammül sınırlarına gelmeden ağzını açmaya imkanın bulunmadığı çoraklık.
“Yüzsüzlüğünden usanmadı” deyip sustururular. Belli yaşa gelmeyenlerin söz hakkı olmaz: "Bak şu çok bilmişe" derler.
Bu topraklarda maddi özgürlüğünü eline alamamış genç dimağlar adam yerine konmaz. Kendi istekleri kendi seçimleri yok sayılır.
Güzel olan, doğal gelen ayıplanır. Herkes toplumun size vereceği hücrelere yerleştirilmekte zaman kaybetmemeniz için işbirliği yapar.
Hücrenize alıştığınızda ise, bütün günlerinizi içine tıkıldığınız hücrenin masraflarını karşılayabilmek için başka hücrelere tıkılarak geçirmeye başladığınızda, şöyle 1-2 saat kafanızı dinleyip hayal gücünüzü aktif hale getirecek ve yeni fikirler, düşler üretecek zaman bile bulamadığınız duruma geldiğinizde artık siz de bir birey olmayı öğrendiğiniz için rahat bırakılırsınız.
Artık siz de yeni ‘tek tip üretilecek' insancıklara görevlerini dikte edebilecek duruma gelmişsiniz demektir. Bu renksiz bulamaca tiksinmeden karışmayı, bu beyinsizlikle iç içe yaşamayı, hiç bir şeyden rahatsızlık duymamayı, sesinizi yutmayı öğrenmişsinizdir.
Merhaba!
Siz de artık 'Toplumun Bir Parçası’sınız!
Hoşgeldiniz!
ZEYNEP KAPLAN
Kaleme Aldığım: 13 Ekim 2005
Düzenlediğim: 21 Kasım 2014
Son Rötuşlar: 29 Eylül 2021
Yazım Hakkında Not: Bu yazımı, işe yeni girdiğim, memur olmaya alışamadığım bir dönemde kaleme almıştım. Hala da alışabilmiş değilim ve bu gençlik fikirlerim hala geçerli. Geçimimi sağlamak için ehlileşmeye çalışıyor (ve hala başaramıyor) olsam da ruhum hep serseri ve çalışmak zorunu olmasın istiyor. Bu evrende fikirsel üretimler de karın doyursun istiyor hala!
“Karizma yapıyor” yaftasıyla mesafelerce ötelenir; kendine has meziyetleri olmayan güruh tarafından yetenekleriniz hadım edilmedikçe ‘eksantrik’ addedilerek engellemelere maruz kalırsınız.
Ayrıksılar… Her durum için kendine özgü; yükte ağır, ifade edilişte sakarca bir kifayetsizlikle örselenmiş fikirleri olanlar.
Ne de olsa toprak (ülke); söylemlerin algıda çarpıtıldığı, tahammül sınırlarına gelmeden ağzını açmaya imkanın bulunmadığı çoraklık.
“Yüzsüzlüğünden usanmadı” deyip sustururular. Belli yaşa gelmeyenlerin söz hakkı olmaz: "Bak şu çok bilmişe" derler.
Bu topraklarda maddi özgürlüğünü eline alamamış genç dimağlar adam yerine konmaz. Kendi istekleri kendi seçimleri yok sayılır.
Güzel olan, doğal gelen ayıplanır. Herkes toplumun size vereceği hücrelere yerleştirilmekte zaman kaybetmemeniz için işbirliği yapar.
Hücrenize alıştığınızda ise, bütün günlerinizi içine tıkıldığınız hücrenin masraflarını karşılayabilmek için başka hücrelere tıkılarak geçirmeye başladığınızda, şöyle 1-2 saat kafanızı dinleyip hayal gücünüzü aktif hale getirecek ve yeni fikirler, düşler üretecek zaman bile bulamadığınız duruma geldiğinizde artık siz de bir birey olmayı öğrendiğiniz için rahat bırakılırsınız.
Artık siz de yeni ‘tek tip üretilecek' insancıklara görevlerini dikte edebilecek duruma gelmişsiniz demektir. Bu renksiz bulamaca tiksinmeden karışmayı, bu beyinsizlikle iç içe yaşamayı, hiç bir şeyden rahatsızlık duymamayı, sesinizi yutmayı öğrenmişsinizdir.
Merhaba!
Siz de artık 'Toplumun Bir Parçası’sınız!
Hoşgeldiniz!
ZEYNEP KAPLAN
Kaleme Aldığım: 13 Ekim 2005
Düzenlediğim: 21 Kasım 2014
Son Rötuşlar: 29 Eylül 2021
Yazım Hakkında Not: Bu yazımı, işe yeni girdiğim, memur olmaya alışamadığım bir dönemde kaleme almıştım. Hala da alışabilmiş değilim ve bu gençlik fikirlerim hala geçerli. Geçimimi sağlamak için ehlileşmeye çalışıyor (ve hala başaramıyor) olsam da ruhum hep serseri ve çalışmak zorunu olmasın istiyor. Bu evrende fikirsel üretimler de karın doyursun istiyor hala!
Comments
Post a Comment