BU AKŞAM SOKAKTA

Akşam kendimi sokaklara attığım vakitti Günü hızla solarken yakaladım Bir araba dar bir sapaktan geçiyordu Telaşlıydı, gözleri bulutlu Bir adamı pervasızca yere devirdi Baktım yatan Titreme arasında sanki el etti Kimdi? Ailesi var mıydı? Neredendi? Neden beni kendine yaren görmüştü? Gözlerine yavaştan kan oturuyordu Kızılca göz bebekleri… Eğildim, başucuna Parmaklarım ceketine Üşümüş elleri avuçlarıma Yüzüne bir bakış yerleşti “N’olur”, diyordu sanki “Acımı sen dindir” Kollarımda titriyor Yerde biriken kanı eteklerimde donuyordu Ellerim yüzünde, neden gözlerime yaşlar birikti Damlalar kurumuş dudaklarına döküldü adamın Sanki bana gülümsüyordu Dikkat edince belki yüzü acıdan felç olmuştu Ağzı kulaklarında, gözleri bende Kirpikleri “Eyvallah” Sabitlenen bakışları beni delip geçti Sanki o an ben de yeryüzünden silinmiştim Gözbebeklerine aksim düştü… Biliyordum Bir daha kimseye bu kadar yakın olmayacaktım Bu akşam sokakta hiç tanımadığım bir adam öldü ZEYNEP KAPLAN Kaleme Aldığım: 10 Eylül 2012 Düzenlediğim : 1 Nisan 2016