CILIZ

Şakaklarımda cılız sesinin güçlü tınısı. Sarsıla yalpalaya yaklaşan gövden, bir hışım. Asi bileklerinin hiddetle kıvrılışı. Yanağıma kapanışı bir cümbüş parmaklarının. Özlem tenim, öfke yanığı ellerinde. Hoyrat çarpışmalarda buluşmalarımız, sakınışsız sevişmelerden göçebe. Tanıdık sokuluşundaki açlık. Bu kez, buza durmuş karnım, omzum, göğüslerim. Küskünlüğün yırtıcı. Kesişmekten kaçıyor tenhalarında sığıntı gözlerin; hiç bilmediğim donuk halleriyle. Sanki ilk sızışı ruhuma gölgenin. Kuytularımda buhara duran özü teninin. Ruhunun yeşilinden gülümseyişime sızan o ışık; Uyandıran şimdi kendi yatırdığı rüyadan. Kalplerimizi birleştiren duruşun; İsteksizce eşlik eden son dansımıza. Benliğim… Dokunuşlarının tuvali. Kanar tutkunun rengini… Şefkatin ve öfkenin… Son ayrıcalığım hiddetin; Son okşayış… Gözler açık, gözler kapalı. Kaçınılmaz soru titretemiyor mutsuz, serseri dudaklarını. Henüz gevşemeyen sahiplenişin uzanmış yamacıma. Savrulmuş enkazım… Meraksız… Acelesiz… Bomboş kalan zihnim. Yanağımda cılız sesinin hala tatlı tınısı. Vaatsiz… yarım kalmış… serin… Nelere tutunmuş, kim bilir kaçıncı yangında nefeslerimiz. Dağılan renklerin dokunulmaz “büyük resim”e yerleşti bile sevgilim. Gözlerimi yitirmeyen kenetlenişinde tüm giziyle zaman, uzam, süreklilik. An’ın sonsuzluğa özgürlüğünü ilan edişi. Mutluluk? Cılız kollarının arasında çoktan can verdi. ZEYNEP KAPLAN Kaleme Aldığım: 26 Aralık 2010 Düzenlediğim : 10 Mayıs 2014